Historia technologii szkieletu drewnianego

Drewno jako materiał konstrukcyjny towarzyszyło ludzkości od początków jej istnienia. Pomimo rosnącego z wieku na wiek zaawansowania stawianych budowli przez długi czas było ono najłatwiej dostępnym, a co za tym idzie, najbardziej popularnym i najtańszym materiałem. Z czasem drewno zaczęło być wypierane przez bardziej wytrzymałe i odporne materiały takie jak stal, ceramika i beton. Cały czas jednak ludzie z biedniejszych warstw społecznych używali drewna do stawiania swoich domów oraz innych budowli.

W historii współcześnie znanego drewnianego budownictwa szkieletowego można wyróżnić kilka najważniejszych etapów:

TIMBER FRAMING
Technologia ta jest uznawana za początek domów kanadyjskich (Canadian Wood Frame Houses). Był to szkielet drewniany o dużych przekrojach, który ze względu na techniki łączenia poszczególnych elementów oraz ich ciężar wymagał na budowie wysiłku wielu osób. Ojczyzną tej technologii wbrew powszechnej opinii nie jest Ameryka Północna – trafiła tam ona wraz z osiedlaniem się na Nowym Kontynencie Europejczyków - ale prawdą jest, że tam nastąpił jej rozkwit.

WOOD FRAMING
Trudności jakie powodowała technologia timber framing spowodowały, że zaczęto szukać sposobów na jej ulepszenie. Zauważono, że równoczesne zmniejszenie przekrojów belek oraz ich zagęszczenie pozwala zbudować budynek o wystarczającej sztywności, zmniejszając jednak potrzebny nakład pracy. Technologię tą nazwano wood framing.

BALOON FRAMING
Ważną datą w historii Kanadyjskich szkieletowych domów drewnianych jest rok 1832. Wtedy to George Washington Snow wybudował dla siebie magazyn, wprowadzając pewne zmiany w sposobie wznoszenia konstrukcji drewnianej. Ścian nie podzielił, jak to było do tej pory, na ściany parteru i piętra, tylko poprowadził belki od podwaliny aż do górnego oczepu, na którym opierają się krokwie. To rozwiązanie sprawiło, że ponownie zmniejszono przekroje wykorzystywanych belek, a to korzystnie wpłynęło na ich ciężar, ilość potrzebnego materiału, sposób budowy, a przede wszystkim na czas budowy. Nazwa tej technologii wzięła się od określenia jakiego użył pewien doświadczony cieśla w odniesieniu do jednego z pierwszych budynków wybudowanych w tej technologii – stwierdził on, że przy mocniejszym podmuchu wiatru, konstrukcja uleci w powietrze (co oczywiście nie było prawdą).

BUILDING CODES
Zmiana technologii umożliwiła szybki rozwój drewnianego budownictwa szkieletowego w Ameryce Północnej. Technologię cały czas udoskonalano równocześnie dbając o wysoką jakość i bezpieczeństwo wykonywanych prac. Zaowocowało to wydaniem w 1927 roku w Kalifornii building codes, czyli oficjalnych norm dotyczących konstrukcji, ochrony przeciwpożarowej, instalacji elektrycznych i hydraulicznych.

PLATFORM FRAMING
Lata 50-te XX wieku przyniosły kolejne zmiany w drewnianej konstrukcji szkieletowej. Kolejność prac wyznaczały kondygnacje - zaczęto stawiać najpierw ściany parteru, następnie strop nad parterem, a na końcu ściany piętra czy poddasza.

Obecnie technologia szkieletu drewnianego jest jedną z najpopularniejszych w Ameryce i stanowi ponad 90%budowanych tam domów mieszkalnych. W Europie również cieszy się popularnością, w szczególności w Skandynawii i w Niemczech. W Polsce technologia szkieletu drewnianego jest jeszcze niedoceniana ale z roku na rok zainteresowanie nią jest coraz większe.